Tot hier en niet verder! Of toch wel...?
Omwille van allerlei veranderingen in de wereld zien we dat met name dieren hun vertrouwde plek verlaten en gaan rondzwerven. De laatste jaren laat de wolf zich vaker zien en zelfs de lynx steekt zijn pluimoren nu ook af en toe omhoog in ons overbevolkte landje. Ik denk dat de dag dat Bruintje Beer naast je bij een vennetje in één of ander nationaal park zijn territorium komt claimen niet eens zover weg meer is.
Maar dichter bij huis: bevers in een woonwijk in Nijmegen? En gewoon zichtbaar voor de wandelaar? Dat zien we steeds meer. En Smirre de Vos? Ook daar zie je steeds meer bewijs in de vorm van foto’s terug op social media. Zijn de dieren bezig met een opmars? Raken wij als mens ‘ons’ territorium kwijt?
Onderling markeren dieren hun territorium ook en dat gaat soms met enorm geweld.
In de BBC Wildlife series en documentaires worden deze gevechten om gebied mooi in beeld gebracht. Ondertussen denken we: “Ach, dit is in Afrika, hebben we hier geen last van.” Gezien de opkomst van de vier grote Europese wilde roofdieren…nog niet…
Een grote hoeveelheid damherten in de Amsterdamse waterleidingduinen. Hoe geweldig om te zien?
In grote hoeveelheden gaan mensen wandelen in het leefgebied van deze vriendelijke dieren. Maar oh wee als deze herten op hun beurt een kijkje gaan nemen in het immer gezellige Zandvoort, dan is iedereen in rep en roer. Dan moeten er hoge hekken worden geplaatst. In de Hoeksche Waard worden ze zelfs afgeschoten. Leuk om naar ze te kijken, maar als ze zelf op visite komen is dat net een brug te ver. Wij mensen zijn hypocriet. Zeker als het gaat om het afbakenen van ons eigen leefgebied.
Wat geeft ons het recht om te bepalen wat wel en niet kan of mag?
Comfortzone
Kijken we wat dichter bij huis en in het bijzonder naar de natuurfotograaf in ons, dan hebben wij ook zo onze eigenaardigheden. We hebben respect voor de natuur en gaan er zorgvuldig mee om, maar bakenen wel ons eigen werkgebied af. Hoe herkenbaar is het dat je als fotograaf met name bij detail- en macrofotografie in het veld het gebied markeert. Oké, weliswaar (nog) niet met een rood/wit afzetlint, maar wel met her en der statieven, flitsers, karretjes, peli-cases en rugtassen.
Dit allemaal om een paddenstoel of insect vast te leggen op een creatieve manier. Ondanks dat je op dit moment de anderhalve-meter-regel in acht moet nemen, voel je op het moment dat je op je buik of knieën bezig bent ogen branden in je rug. “Niet opkijken, negeren.”, denk je nog…
En dan komt de brandende vraag: “Is er wat bijzonders te zien?”. En als je dan zuchtend uitlegt dat je een gewoon porselein zwammetje op de foto aan het zetten bent, druipt je fanclub teleurgesteld af om plaats te maken voor de volgende wandelaars. Zo herhaalt het ritueel zich een aantal maal op zo’n dag.
Tegenwoordig heb ik er iets op gevonden. Het is niet erg sociaal, maar het zorgt er wel voor dat ik ongestoord met mijn werk aan de gang kan blijven. Een reflecterend hesje met een wel héél duidelijke boodschap.
Thuis
Afhankelijk van het tijdstip in het jaar, kun je als (natuur)fotograaf in de natuur rondhangen en de beelden maken die je graag wilt of waar je tegen aan loopt.
In de gebieden rondom mijn woonplaats ben ik regelmatig te vinden en voel ik mij ‘thuis’.
Thuis… klopt dat wel? Het gebied is niet van mij, maar het voelt misschien wel zo, omdat ik het vaak bezoek.
Met regelmaat zwerf ik door de Weerribben. Dit is het leefgebied van o.a. ringslangen, herten, libelles en vlinders en sinds het begin van deze eeuw de otter.
Ik loop of vaar daar makkelijker door heen en zelfs veranderingen merk ik op.
Het voelt vertrouwd en misschien dat je je daardoor thuis voelt.
Onbekende gebieden
Soms voel ik mij net als de wolf of de lynx. Dan kom ik uit mijn eigen comfortzone en verplaats mij naar andere gebieden. Gebieden waar ik nog nooit ben geweest of sporadisch kom.
In Finland is de taiga een goed voorbeeld. Terwijl de wolf richting Nederland komt, vlieg ik richting de beren in het taigagebied.
Wanneer ik daar op zoek ga naar de lokale bewoners, ben ik wat terughoudender in mijn doen en laten dan in de Weerribben, mijn thuisgebied.
In mijn beleving is dit het leefgebied van de grootste Europese roofdieren. Hun territorium.
Zoals ik mijn huis met 199 m2 eigen grond beschouw als mijn territorium, zo beschouw ik die duizenden vierkante kilometers taiga als het woon- en leefgebied van de roofdieren die daar leven.
Ik ben er op bezoek en zal mij moeten gedragen en aanpassen naar de omstandigheden.
Potvissen en Orca’s fotograferen is ook niet zonder gevaar als je te dicht bij hun territorium komt. Deze dieren verdienen ook daarvoor het nodige respect.
Scheidslijnen.
Het is heel moeilijk te bepalen waar scheidslijnen liggen. Tot hoever je kan en mag gaan. Het is wel heel bijzonder te zien hoe diverse mensen ermee omgaan. Voor de één is de wolf welkom en voor een ander is hij een nachtmerrie. Nu de lynx zich ook al laat zien, zal ook hierover weer een verdeeldheid komen tussen mensen. Hebben wij het recht om roofdieren te ‘weigeren’ in ons land?
En niet alleen in Nederland, maar ook in Canada en Alaska waar al regelmatig (ijs)beren door de straten lopen op zoek naar eten, worden de scheidslijnen vager.
De aarde is nu eenmaal een afgebakend gebied waar mens en dier zich een plekje moeten zien te veroveren. En met de groei van de wereldbevolking i.c.m. de opwarming van de aarde zullen deze scheidslijnen steeds meer vervagen en veranderen. Ten goede?
Ik weet het niet, maar leef met de dag…
Wil je het artikel bekijken op natuurfotografie.nl? klik hier ...
Reactie schrijven